wiem, że jestem okropnym współmałżonkiem,
i że nie nadaję się do współdziałania i współżycia z kimkolwiek chyba.
nie jestem człowiekiem łatwym w kooperacji.
ale ważnaś dla mnie Panienko, mimo że ja tego nie okazuję za często :)
dziękuję za spinki jeszcze raz :)))
Siedzę w łaśnie w pociągu i nałożyłem na uszy słuchawki. Pierwszym folderem w muzyce mego telefonu jest folder ze ścieżką z Amelii. Słuchając przypomniało mi się wczorajsze krótkie i intensywne popołudnie. Kiedy to w zaledwie w 2-3(?) godziny musieliśmy sobie opowiedzieć to wszystko co się u nas wydarzyło. A było sporo do powiedzenia (a pozostało jeszcze więcej). Przypomniało mi się to co powiedziałaś w Ad Rem. „Wiedziałam, że to powiesz” i w sumie czułem Twoją radość z tego, że przyjechałem. Nie coś w stylu „fajnie, że jesteś” ale raczej „naprawdę się cieszę z twojego przyjazdu”. Dziękuję. I mam nadzieję, że moje 30’ spóźnienie nie zdenerwowało Cię tak jak mnie. Miałem tutaj napisać coś wczoraj, ale… Łucja pochłonęła cały mój czas, do tego stopnia, że pakowałem się w nocy i dzisiaj rano. Wiesz czego mi brakuje? Tego, że przyjeżdżam do Ciebie o 9 rano, siadam przy stole u Ciebie w kuchni, Ciocia coś krzyczy do Ciebie i jemy razem śniadanie. Później wyjmujesz ciacha (te kruche) z lodówki i mówisz tak kurtuazyjnie ‘Proszę’ mając na myśli ‘Masz’ ;) Później zaczynamy rozmawiać, żalić się i biadolić. Ja mówię, żebyśmy mówili ciszej, a Ty na to że Ciocia i tak jest głucha a mamy nie ma. Później patrzę n-ty raz na ścianę, patrzę co się zmieniło i czy nie zdarłaś przypadkiem zdjęć ze mną ;) Później wychodzimy gdzieś tam… a kiedy wracamy to jemy placki ziemniaczane- ja ze śmietaną i cukrem, Ty… niekoniecznie ;) Po tym oglądamy coś w komputerze, Ty narzekasz na to jak on się długo włącza. Koniecznie sprawdzasz Gg. Na koniec odprowadzasz mnie na stację i siedzimy jeszcze chwilę jak te sieroty na ławce uważając na srające gołębie. . . Ale to NIE już było, tylko to JESZCZE będzie i mam nadzieję, że już niedługo po moim powrocie na ląd :D
Kończę, bo może coś na mojego drugiego bloga napiszę. Zobaczymy…
Tymczasem Adios!
koszyczek ze stokrotkami;)
Bądź pochwalona ciszo, która jesteś we mnie,
zrodziłaś się późno, ale jeszcze nie za późno.
Przemykam się przez ciebie całkiem chyłkiem,
bo jesteś we mnie przyczyną i skutkiem,
bo jesteś wszystkim, co we mnie.
Bądź błogosławiona cierpliwości,
która tak bardzo byłaś mi potrzebna,
a na którą tak długo, ach, tak długo czekałem,
aż przyszłaś i przypomniałaś mi,
że być cierpliwym to ważne,
bo jesteś wszystkim we mnie.
Bądź pozdrowiona samotności moja,
tak skrząca się jak drobne krople deszczu na drutach.
Samotności będąca granicą poznania,
bo w tobie odnajduję siebie jak najbardziej,
bo jesteś wszystkim, co we mnie.
Bądź mile widziana szarości moja,
szarzyzno moich pochylonych dni
i siwizno mych włosów,
które z wolna zapominają o swej czerni,
bo jest mi z tobą przytulniej i swojsko,
bo jesteś wszystkim, co we mnie.
I bądź mi przywitana dojrzałości pokorna,
już nie chełpiąca się byle cym i byle jak.
Dojrzałości otwarta niby wielka rana.
Pocieszycielko świetlista
w ogromnej zadumie istnienia,
bo jesteś wszystkim, co we mnie.
Amen.
fot:K.J
